Μετά από την εισαγωγή του ευρώ το 1999, η Ελλάδα έλαβε περισσότερη πίστωση από όση χρειαζόταν κάθε χρόνο, μεταξύ 5%-10% του ΑΕΠ. Οι λαϊκιστές πολιτικοί διοχέτευσαν αυτά τα υπερβολικά λεφτά στους πολιτικούς τους πελάτες, εξηγώντας την απροσδόκητη τύχη ως ένα «μέρισμα ανάπτυξης» που προέκυψε από την «διαρθρωτική σύγκλιση» με τις χώρες του πυρήνα της ευρωζώνης. Αυτό ήταν μια φαντασίωση, διότι δεν υπήρξε σύγκλιση.
Η Ελλάδα θα έπρεπε να είχε αφεθεί να χρεοκοπήσει το 2010. Εάν συνέβαινε αυτό, το συνολικό φορτίο χρέους της ελληνικής οικονομίας θα ήταν τουλάχιστον 50 δισ. ευρώ μικρότερο από ό,τι είναι σήμερα, βελτιώνοντας τις προοπτικές για μια υγιή ανάκαμψη. Αυτή η αναγκαία και έγκαιρη χρεοκοπία αποτράπηκε, διότι θα είχε πλήξει ορισμένες από τις too-big-to-fail ευρωπαϊκές τράπεζες.
Το αποτέλεσμα είναι ότι εκτός από όλους αυτούς τους αυτοτραυματισμούς, η Ελλάδα πληρώνει έναν κρυφό φόρο για να επιδοτήσει τη διάσωση των ξένων τραπεζών. Αυτή η αδικία πρέπει αναγνωριστεί και να διορθωθεί μέσω της ελάφρυνσης χρέους.
Διαβάστε περισσότερα:
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου